Abstrakcjonizm był nowym kierunkiem artystycznym, który wykształcił się jednocześnie w wielu ośrodkach artystycznych Europy.
Abstrakcjonizm bardzo często nazywany jest sztuką bezprzedmiotową, nieprzedstawiającą i niefiguratywną. Celem nowej sztuki było tworzenie autonomicznej rzeczywistości, abstrakcjonizm nie naśladował natury.
Dwa typy abstrakcjonizmu
Potrzeba nowego przekazu artystycznego spowodowała powstanie nowego kierunku w sztuce: abstrakcjonizmu. W kierunku tym wykształciły się dwa podstawowe typy formalne: abstrakcja geometryczna, która została poddana racjonalnej, rygorystycznej kompozycji wywodzącej się z kobizmu oraz abstrakcja organiczna. Artyści tworzący w tym drugim typie stosowali nieregularne i swobodne formy. Źródłem abstrakcji organicznej był ekspresjonizm i fowizm.
Dzieła i ich autorzy
Zapowiedzią abstrakcjonizmu były prace związanego z secesją litewskiego malarza i kompozytora Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa. Abstrakcyjne kompozycje zaczął on malować od 1904 roku. Jego obrazy były złożone w zachodzących na siebie figur geometrycznych. Najwcześniejsze dzieła abstrakcjonistyczne to obrazy jego pędzla, które składają się na cykl „Stworzenie świata”. Twórcą powszechnie kojarzonym z malarstwem abstrakcyjnym jest Wasilly Kandinsky. Jednym z jego dzieł jest „Pierwsza akwarela abstrakcyjna”. Obraz został namalowany w 1910 roku. Na obraz składa się kilka dynamicznych, barwnych plam, które artysta połączył ze sobą niespokojną kreską. Pod wpływem twórczości Kazimierza Malewicza w latach dwudziestych w twórczości Kandinsky pojawiają się linie proste i formy geometryczne. 1924 rok to początek sztuki abstrakcyjnej w Polsce. Uprawiali ją między innymi: Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński, Henryk Stażewski. Do najwybitniejszych zjawisk awangardowej sztuki polskiej XX wieku należą stworzone w latach dwudziestych i trzydziestych przestrzenne kompozycje Katarzyny Kobro. Oryginalny kierunek – unizm – w polskiej sztuce abstrakcyjnej stworzył Władysław Strzemiński.
Be the first to reply